Laatste skidag : Vrijdag – Dat helmpje is zo gek nog niet.

Vandaag dan echt de laatste ski dag van deze vakantie. Ik durf nog niet te zeggen van het jaar, want je weet het maar nooit. En met de vorderingen, die ik deze week gemaakt heb, wil je alleen maar meer. Eerst maar weer even het ontbijt. Ik ben wat later vandaag, omdat ik niet met Patric hoef af te spreken en kom de russen weer tegen in de ontbijtzaal. Ik schat de heren op minstens 55 en de dames op maximaal 25. En misschien heb ik het verkeerd, maar volgens mij zijn ze van vriendin gewisseld halverwege de week. Zal wel een kwestie van kosten zijn, want de ene is zeer waarschijnlijk veel duurder dan de ander. En ondanks de hele dure horloges en kettingen van de heren, gaan er toch weer de nodige zaken van het ontbijtbuffet in een servetje voor een later tijdstip. Ze skiën echter wel, ook de modepopjes; ik kom ze op de piste tegen geheel gekleed in het rose. Oh ja, het weer is natuurlijk weer uitstekend!

Vandaag dus helemaal alleen, zonder de skileraar, erop uit. Het is net als je net je rijbewijs gehaald hebt. Je wilt niets liever dan zonder die instructeur, maar als hij er dan niet meer naast zit om te helpen of in te grijpen, dan heb je daar in het begin toch wel gemengde gevoelens bij. Zo ook vandaag. Stoer neem ik mij voor om naar de gletscher te skiën. Eerst natuurlijk mijn oefeningen voor de warming up. Sinds ik vorig jaar op de laatste dag ergens een spiertje in mijn lies verrek heb (ik wist niet dat daar wat zat), zorg ik wel dat nu overal voldoende bloed in zit [overal niet te letterlijk nemen aub ]. Bij Nagens eerst naar beneden naar het dalstation van de Mutta Rodunda. Die moet ik eerst omhoog. Geen probleem natuurlijk [Filmpje Muta Rodunda]. Dan moet ik afdalen naar het dalstation van La Siala, een al wat oudere stoeltjeslift, die mij naar ca 2.800 meter brengt. Echter halverwege besluit ik – om de spieren nog wat meer te verwarmen voor ze aan de gletschekoude bloot te stellen (en als je dat niet gelooft maak ik je wel wat anders wijs) – om toch maar even linksaf te gaan en een rode piste weer terug naar het dalstation van de Mutta Rodunda te nemen. Ik heb de tijd, dus wat maakt het uit. Dit heet vrij skiën en ik ben helemaal alleen de baas over mijzelf. De afdaling gaat lekker en veel eerder dan verwacht doemt het eindpunt van deze piste op. Weer omhoog en nu kom er niet onderuit. Ik ga nu naar La Siala. Omdat ik wat later ben dan gisteren staat er een redelijke rij, maar dat geeft tijd om even uit te rusten. Ik neem de rechter stoel van de drie en blijk naast twee Nederlandse dames te zitten. Ik noem ze voor het gemak maar even de Gaastra dames, uiteraard gebaseerd op het overwegend aanwezige confectiemerk. In het stoeltje ervoor zitten er nog 3 en ze horen allemaal bij elkaar. Zeker een jaarclubje of zo; de koude kak druipt er van af. Geen van allen dragen ze een helm en ik denk nog even terug aan wat opmerkingen, die ik kreeg op basis van eerder geplaatste foto’s op deze weblog. OK ik heb de bril vervangen, maar de helm blijft; ook al weet ik dat ik natuurlijk verder geen indruk kan achterlaten bij deze Gaastra dames, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik zou de dames alleen maar onnodig opwinden en op deze hoogte kan je dat niet gebruiken. En die helm kwam mij nog heel erg van pas….

Nu komt het moeilijkste stuk van de dag. Gisteren had ik hier een beetje bibberbenen. Het uitzicht is werkelijk prachtig en je kijkt naar de andere kant van de berg en ik zie zelfs de snelweg, die mij morgen weer naar huis moet begeleiden. Een smal stuk met links berg en rechts afgrond moet afgelegd worden. Gisteren ging ik vol in de rem (“Im Flug”), maar had voor mijn gevoel nog veel te veel snelheid. Nu gaat het een stuk beter. In plaats van “Im Flug” ga ik gewoon rechtdoor en rem af en toe door met twee ski’s lekker overdwars te hangen. Ik heb echt vorderingen gemaakt. Het smalle stuk wordt achtergelaten en de het wordt weer breed. Afgrond ook geheel weg. Nu wat snelheid maken want er komen nog een paar heuveltjes. En dan gaat het fout. De linker ski vond dat remmen wel prettig en besluit linksaf te gaan. Te lang laat ik hem zijn eigen gang gaan en de rechter wil van geen linksaf weten. Het doel is recht voor ons en de snelheid begint er nu pas een beetje in te komen. De benen blijken niet uitschuifbaar en een val is het gevolg. Op zich niet erg, ik heb er al met ca 25 ervaring, alleen hier is de snelheid beduidend hoger. En boem, zo verschrikkelijk hard met mijn bol op de keiharde sneeuw. Een hele flinke klap en ik ben mijn helm dankbaar. Wat beschadigingen aan de buitenkant, maar zonder die helm had ik minstens een redelijke hersenschudding gehad. De klap was zo hard dat zelfs een van de twee stokken licht gebogen is. Die ziet er nu wel erg snel uit. Ik zie er nu aan één kant uit als een geweldige afdaler. Nu begrijp ik ook waarom die professionele afdalers van die gekromde stokken hebben. Die zijn natuurlijk ook regelmatig op hun toet gegaan. De schade valt dus wel erg mee. Alle ledematen en spieren hebben de klap glorieus overleefd, mede dankzij mijn warming up natuurlijk. Rustig leg ik het laatste stukje af naar het dalstation van de Vorab gletscher baan en twijfel over wat nu te doen.

Mijn benen bibberen nog wat na en ik realiseer mij ook, dat ik straks ook de blauwe 30 naar Nagens nemen kan en dat ik dan alles heel gehouden heb deze vakantie. Ik heb om mij heen in de weken voorafgaand te veel mensen gezien die nog net niet met de gipsvlucht terugkwamen maar wel enige weken met stokken moesten lopen (en dat waren geen skistokken) en allerlei kniebanden moesten laten repareren. Ik besluit dan ook wijs, dat het mooi geweest deze vakantie. De assistente van kantoor had ook een SMS gestuurd, dus ik ga mij gelijk maar weer even zakelijk gedragen. Ik drink wat en loop wat rond en neem daarna lekker nog een grote goulash soep met brood. Ik schuif bij een stel Engelsen aan tafel en weet er een zo gek te krijgen van mij nog een foto te maken (tja de skileraar annex fotograaf en cineast is er vandaag niet bij). Daarna inderdaad rustig de blauwe 30 terug en het blijkt, dat het tussen de oren weer een beetje moet groeien (het zelfvertrouwen, niet de hersenen; die kunnen niet meer groeien). Maar zonder problemen kom ik bij Nagens en ga daar nog even van de zon genieten. Nog een zakelijk telefoontje over de rapportage van de afgelopen periode en ik kan met een tevreden blik terugkijken. Ik ga het bakkie in en voor de laatste keer naar beneden. Morgen de rit naar huis. Thuis heb ik volgens mij sowieso Internet, dus van het laatste deel van de vakantie nog wel een klein verhaaltje. Ciao.

Hier nog twee filmpjes:

Filmpje3 en Filmpje4