zondag 18 maart 2007

De vakantie is voorbij

Gisteren (zaterdag) goed naar huis gekomen. Nog even getwijfeld of ik heel erg vroeg wilde vertrekken, maar nog even lekker ontbijten leek mij een beter idee. Vrijdagavond al haast alle bagage in de auto geladen (die in de afgesloten parkeergarage stond), dus kon ik na de broodjes en de nog warme croissants gaan vertrekken. Eerst nog wel even getankt (V-Power van Shell [laat Wim het maar niet horen] en toen om 07:45 op weg. In Zwitserland erg rustig, maar wel heel erg op de snelheid gelet. Laatste stukje maar niet over Basel, maar bij Rheinfelden er reeds af en zo binnendoor naar de A5 richting Kalsruhe (was ik eerder in Duitsland en van die snelheidsbeperking af). In het begin van de A5 mag je nog snelheid maken, maar al snel komt er een bord met 120km/u per uur. En die weet ik nog van vorig jaar. Toen ging ik daar met 160km/u langs en stond ik mooi op de foto. Echter de foto (en de bekeuring) is nooit meer aangekomen. Op mijn scherm staat nog steeds de route dwars door Frankrijk, Luxemburg en België en op de route die ik eigenlijk wil afleggen (LinkRheinische Autobahn) staan volgens het systeem verschillende files en is er zelfs sprake van een wegafsluiting. Echter de radio roept andere dingen en ik denk:”Ach voor de Audi is het ook weekend” en ik ga gewoon mijn eigen gang en negeer zijn filevoorspellingen. Uiteindelijk blijken het toch allemaal spookfiles te zijn (ik denk uitgezonden door de Franse tolwegautoriteiten) en de wegafsluiting was er wel, maar die gold voor de oprit naar de A61 toe. Sommige stukken kunnen we met gemak de 210 halen en hier en daar zelfs overtreffen. Ik merk alleen nu niets meer van het lagere verbruik van de V-Power diesel. De Total pomp op Brohtal is mijn laatste stop. Het is dan nog ca 300km naar huis, dus dat moet te doen zijn. Files nog steeds niet gehad. En net voor 16:30 arriveer ik dan ook bij de Wijnbrugstraat. En op de minuut nauwkeurig dezelfde reistijd als de heenweg. Ook 8 uur en 3 kwartier over de 945km (in tegenstelling tot de eerder vermelde 955km). De vakantie zit erop en de kleur ook mag ik wel zeggen. Goed voor de foto’s voor het jaarverslag.

Vandaag (zondag) dan maar alles opruimen. Dus geen filmpje van de mooie bergen met sneeuw. Dan maar één vanuit het raam met het uitzicht over Rotterdam.

Ik dank iedereen voor de vele leuke reacties en tot de volgende vakantie met bijbehorende BLog.

Ciao, Peter.
NB hier dan nog een klein filmpje van Flims zelf.

vrijdag 16 maart 2007

Laatste skidag : Vrijdag – Dat helmpje is zo gek nog niet.

Vandaag dan echt de laatste ski dag van deze vakantie. Ik durf nog niet te zeggen van het jaar, want je weet het maar nooit. En met de vorderingen, die ik deze week gemaakt heb, wil je alleen maar meer. Eerst maar weer even het ontbijt. Ik ben wat later vandaag, omdat ik niet met Patric hoef af te spreken en kom de russen weer tegen in de ontbijtzaal. Ik schat de heren op minstens 55 en de dames op maximaal 25. En misschien heb ik het verkeerd, maar volgens mij zijn ze van vriendin gewisseld halverwege de week. Zal wel een kwestie van kosten zijn, want de ene is zeer waarschijnlijk veel duurder dan de ander. En ondanks de hele dure horloges en kettingen van de heren, gaan er toch weer de nodige zaken van het ontbijtbuffet in een servetje voor een later tijdstip. Ze skiën echter wel, ook de modepopjes; ik kom ze op de piste tegen geheel gekleed in het rose. Oh ja, het weer is natuurlijk weer uitstekend!

Vandaag dus helemaal alleen, zonder de skileraar, erop uit. Het is net als je net je rijbewijs gehaald hebt. Je wilt niets liever dan zonder die instructeur, maar als hij er dan niet meer naast zit om te helpen of in te grijpen, dan heb je daar in het begin toch wel gemengde gevoelens bij. Zo ook vandaag. Stoer neem ik mij voor om naar de gletscher te skiën. Eerst natuurlijk mijn oefeningen voor de warming up. Sinds ik vorig jaar op de laatste dag ergens een spiertje in mijn lies verrek heb (ik wist niet dat daar wat zat), zorg ik wel dat nu overal voldoende bloed in zit [overal niet te letterlijk nemen aub ]. Bij Nagens eerst naar beneden naar het dalstation van de Mutta Rodunda. Die moet ik eerst omhoog. Geen probleem natuurlijk [Filmpje Muta Rodunda]. Dan moet ik afdalen naar het dalstation van La Siala, een al wat oudere stoeltjeslift, die mij naar ca 2.800 meter brengt. Echter halverwege besluit ik – om de spieren nog wat meer te verwarmen voor ze aan de gletschekoude bloot te stellen (en als je dat niet gelooft maak ik je wel wat anders wijs) – om toch maar even linksaf te gaan en een rode piste weer terug naar het dalstation van de Mutta Rodunda te nemen. Ik heb de tijd, dus wat maakt het uit. Dit heet vrij skiën en ik ben helemaal alleen de baas over mijzelf. De afdaling gaat lekker en veel eerder dan verwacht doemt het eindpunt van deze piste op. Weer omhoog en nu kom er niet onderuit. Ik ga nu naar La Siala. Omdat ik wat later ben dan gisteren staat er een redelijke rij, maar dat geeft tijd om even uit te rusten. Ik neem de rechter stoel van de drie en blijk naast twee Nederlandse dames te zitten. Ik noem ze voor het gemak maar even de Gaastra dames, uiteraard gebaseerd op het overwegend aanwezige confectiemerk. In het stoeltje ervoor zitten er nog 3 en ze horen allemaal bij elkaar. Zeker een jaarclubje of zo; de koude kak druipt er van af. Geen van allen dragen ze een helm en ik denk nog even terug aan wat opmerkingen, die ik kreeg op basis van eerder geplaatste foto’s op deze weblog. OK ik heb de bril vervangen, maar de helm blijft; ook al weet ik dat ik natuurlijk verder geen indruk kan achterlaten bij deze Gaastra dames, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik zou de dames alleen maar onnodig opwinden en op deze hoogte kan je dat niet gebruiken. En die helm kwam mij nog heel erg van pas….

Nu komt het moeilijkste stuk van de dag. Gisteren had ik hier een beetje bibberbenen. Het uitzicht is werkelijk prachtig en je kijkt naar de andere kant van de berg en ik zie zelfs de snelweg, die mij morgen weer naar huis moet begeleiden. Een smal stuk met links berg en rechts afgrond moet afgelegd worden. Gisteren ging ik vol in de rem (“Im Flug”), maar had voor mijn gevoel nog veel te veel snelheid. Nu gaat het een stuk beter. In plaats van “Im Flug” ga ik gewoon rechtdoor en rem af en toe door met twee ski’s lekker overdwars te hangen. Ik heb echt vorderingen gemaakt. Het smalle stuk wordt achtergelaten en de het wordt weer breed. Afgrond ook geheel weg. Nu wat snelheid maken want er komen nog een paar heuveltjes. En dan gaat het fout. De linker ski vond dat remmen wel prettig en besluit linksaf te gaan. Te lang laat ik hem zijn eigen gang gaan en de rechter wil van geen linksaf weten. Het doel is recht voor ons en de snelheid begint er nu pas een beetje in te komen. De benen blijken niet uitschuifbaar en een val is het gevolg. Op zich niet erg, ik heb er al met ca 25 ervaring, alleen hier is de snelheid beduidend hoger. En boem, zo verschrikkelijk hard met mijn bol op de keiharde sneeuw. Een hele flinke klap en ik ben mijn helm dankbaar. Wat beschadigingen aan de buitenkant, maar zonder die helm had ik minstens een redelijke hersenschudding gehad. De klap was zo hard dat zelfs een van de twee stokken licht gebogen is. Die ziet er nu wel erg snel uit. Ik zie er nu aan één kant uit als een geweldige afdaler. Nu begrijp ik ook waarom die professionele afdalers van die gekromde stokken hebben. Die zijn natuurlijk ook regelmatig op hun toet gegaan. De schade valt dus wel erg mee. Alle ledematen en spieren hebben de klap glorieus overleefd, mede dankzij mijn warming up natuurlijk. Rustig leg ik het laatste stukje af naar het dalstation van de Vorab gletscher baan en twijfel over wat nu te doen.

Mijn benen bibberen nog wat na en ik realiseer mij ook, dat ik straks ook de blauwe 30 naar Nagens nemen kan en dat ik dan alles heel gehouden heb deze vakantie. Ik heb om mij heen in de weken voorafgaand te veel mensen gezien die nog net niet met de gipsvlucht terugkwamen maar wel enige weken met stokken moesten lopen (en dat waren geen skistokken) en allerlei kniebanden moesten laten repareren. Ik besluit dan ook wijs, dat het mooi geweest deze vakantie. De assistente van kantoor had ook een SMS gestuurd, dus ik ga mij gelijk maar weer even zakelijk gedragen. Ik drink wat en loop wat rond en neem daarna lekker nog een grote goulash soep met brood. Ik schuif bij een stel Engelsen aan tafel en weet er een zo gek te krijgen van mij nog een foto te maken (tja de skileraar annex fotograaf en cineast is er vandaag niet bij). Daarna inderdaad rustig de blauwe 30 terug en het blijkt, dat het tussen de oren weer een beetje moet groeien (het zelfvertrouwen, niet de hersenen; die kunnen niet meer groeien). Maar zonder problemen kom ik bij Nagens en ga daar nog even van de zon genieten. Nog een zakelijk telefoontje over de rapportage van de afgelopen periode en ik kan met een tevreden blik terugkijken. Ik ga het bakkie in en voor de laatste keer naar beneden. Morgen de rit naar huis. Thuis heb ik volgens mij sowieso Internet, dus van het laatste deel van de vakantie nog wel een klein verhaaltje. Ciao.

Hier nog twee filmpjes:

Filmpje3 en Filmpje4

Dag 7 : Donderdag: Gletscher – Het zit allemaal tussen de oren.

Ik weet het. Het is afgezaagd en saai : het weer is wederom prachtig! Het is vandaag de laatste lesdag. De gletscher was reeds enkele keren uitgesteld, maar nu is er geen ontkomen meer aan. We doen de warming up oefeningen op onze inmiddels te dromen afspreekplaats. Maar in plaats van de blauwe piste te nemen naar de volgende lift, weet Patric toch nog een rode te vinden. Aan de anders kant van het restaurant begint een rode met hetzelfde eindpunt als de blauwe. En in het kader: “Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan” volg ik gedwee, terwijl Patric nog roept: “Keine blauen mehr!”. Ik wil nog roepen: “Nach heute keine Patric mehr”, maar dat lijkt mij niet verstandig. Ten slotte moet ik met hem nog de grote berg op, ook wel Vorab Gletscher genaamd. Ik ben duidelijk wat stiller vandaag en kijk vanuit de stoeltjeslift naar de verte, waar ik zie dat vandaag ook weer de sleepliften op de gletscher open zijn. Als het maar een beetje waait (en dat doet het regelmatig op 3.000 meter) dan gaan de liften dicht. Maar geen elektricienmannetje dat mij nog kan helpen vandaag. Het moment komt steeds dichter bij.

Op de hoogte zijn er geen blauwen meer. Via een rode naar La Siala en dan via een knalrode naar de Vorab Gletscher. Knalrood, omdat ik weet dat er een smal stuk aan komt zetten. Ik rem met alle kracht op het smalle wat steile stuk. Afgrond rechts. Waar zijn die vangnetten die ik altijd op TV zie? En die Zwitsers die de boel aanmoedigen en “Hoi Hoi Hoi” roepen zijn ook in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga maar Im Flug naar beneden, maar voel weer eens eens een spier in mijn linker bovenbeen, waarvan ik het bestaan niet eens wist. De snelheid gaat niet echt naar beneden, maar de richting blijft goed en wat hobbels aan het einde en we staan een het begin van de sleeplift. We hebben de keuze tussen de linker en de rechter. Als we de linker nemen, dan gaan we rechts van de lift naar beneden (en die is eenvoudiger), maar Patric geeft aan dat we andere moeten nemen. Die is veel mooier. Als we onderweg gaan (zo’n dikke 10 minuten omhoog) dan komt pas het echte verhaal. De door ons gekozen piste staat te boek als rood, maar is boven eigenlijk wel heel zwart en onder blauw. Dat had hij er niet bij verteld. En de kramp in mijn voeten en benen van het staan in de sleeplift wordt alleen maar erger. Dan zie ik ook nog eens de reddingshelikopter boven mij cirkelen als een gier die wacht tot zijn prooi zich niet meer kan verdedigen. Maar voordat de afdaling kan worden aangevangen moet er eerst uitgestapt worden. Het is zo’n sleeplift waar je met z’n tweeën in kan en ik sta gelukkig rechts; we moeten namelijk na het uitstappen direct naar rechts. Gelukkig gaat dan goed en nu maar even een plat plekje opzoeken. Jammer die worden hier niet verkocht

Gelukkig weet ik mijn evenwicht te bewaren en geniet van het uitzicht en de ijle lucht. Ik haal Patric over om nog eerst wat foto’s te nemen om de definitieve executie nog even uit te stellen. Maar dan moet het echt gaan gebeuren en dan blijkt het allemaal tussen de oren te zitten. Alles wat ik geleerd heb deze week ben ik vergeten. Ik rutsch eerst nog wat vriendelijk naar beneden, maar moet dan de eerste bocht gaan draaien. Natuurlijk geen gewicht in het dal, maar angstig richting de berg met een val als gevolg. Een van mijn ski’s raakt uit en lijkt op zijn kant alvast vooruit te gaan. Door een snelle actie van Patric wordt die nog net onderschept en ik mag het weer proberen. Opstaan op zo’n steil stuk is verre van problematisch. Elk nadeel heeft zijn voordeel blijkt ook weer hier. Dus daar gaan we weer en ik hoor Patric weer roepen: “Stöcke einsetzen” en herinnert me weer aan de eerder deze week bijgebrachte dingen. Dan blijkt het ook op deze hoogte met deze hellingshoek ook allemaal zo op dezelfde manier te werken en stoer draai ik langzaam maar zeker mijn bochten. Halverwege wordt de piste een stuk eenvoudiger en swingend wordt het restant afgelegd. We gaan nog een keer want het is nog lang geen 11:30. Dat wordt nog minstens 2 afdalingen. Boven aangekomen voor de tweede afdaling besluit Patric dat ik in zijn spoor moet blijven. Ik moet ook leren kleine bochten te nemen ook als het heel steil is. Hij heeft gelijk, maar op deze laatste dag vond ik eigenlijk al dat al mijn leerdoelen meer dan gehaald waren. En wie was ook alweer de baas op de piste. Vandaag blijkt dat Patric te zijn. Volgend jaar moet ik sowieso zwarte pisten gaan oefenen volgens hem en dat heeft hij ook in mijn Skiheft bijgeschreven. Eerst maar weer even een val en wel zodanig, dat ik minstens 50 meter van de gitzwarte piste op een heel eenvoudige manier afleg (op mijn buik namelijk). Ik sta weer op (en zo gemakkelijk) en ga achter Patric aan. Het blijkt allemaal te kunnen en ik voel enige trots, maar wil zeker niet overmoedig worden. Na de derde afdaling nemen we afscheid en hij daalt verder het dal in en ik ga eerst maar eens kijken hoe hier de keuken in elkaar steekt.

Na de lunch (zonder rucola, maar wel met spaghetti bolognese) begeef ik mij stoer weer naar de liften. Nu dan maar die linker lift voor de gemakkelijkere weg naar beneden. Maar boven aangekomen ziet het er helemaal niet eenvoudiger uit. Ik heb spijt van mijn keuze beneden voor de linker lift. Deze piste is een stuk smaller en dit vind ik helemaal niet leuk. Drie vallen vallen mij ten deel en daarna weet ik mij weer wat te herpakken. Deze afdaling moet ik maar snel vergeten. Dan om de dag af te sluiten nog maar een keer de bekende afdaling. Ja natuurlijk en met slechts één val kom ik netjes beneden. Nu de “snelweg”, de blauwe 30 naar Nagens en tevreden terug naar huis. Nog steeds geen internet en ’s avonds krijg ik zelfs telefoontjes of alles nog wel goed met me is. Het blijkt dat ik een groot aantal trouwe lezers heb vergaard, waarvan sommige dachten dat ik in een ravijn lag of zo. Ook hier zien we weer terug: Internet wordt steeds belangrijker! Ciao, Peter.



Posted by Picasa

Snelle Update


Alles goed met mij hier in Flims. Doordat deze Weblog niet meer bijgehouden werd, gingen sommige mensen zich al zorgen maken. Heel lief dat en jullie zo aan me dachten en dat julllie dit verhaal waarderen.


Na enige dagen van Internet verstoken te zijn geweest, heb ik vandaag toch maar de stoute schoenen aangetrokken. De TV kamer was weer open en de door mij begin deze week ontdekte kastjes maar eens even van dichtbij gaan bekijken. En in het kader "Ik geen Internet, dan iedereen geen Internet" heb ik maar even heel brutaal de stekker eruit getrokken. Gewoon de spanning van hetLynksys kastje afgehaald. En na 10 sec er weer op gedaan. Daarna gewoon gaan ontbijten alsof er niets aan de hand was en toen ik terugkwam op de kamer maar weer eens geprobeerd. En ja hoor. Helemaal goed!


Dus ik upload nog even wat foto's en ga vanmiddag (als alles dan nog steeds werkt) weer een mooi verhaal schrijven. Dit wordt mijn laatste ski dag en morgen (zaterdag) moet ik weer naar huis rijden. Ik heb nu al heimwee.


Gisteren trouwens (op Marc zijn verjaardag) 5 keer van de gletscher afgegaan. Boven is de piste gitzwart en ik deed het haast in mijn broek. Wel in die 5 keer een aantal keren gevallen (en dan glij je een end door kan ik jullie vertellen), maar voor de rest alles goed gegaan. Vandaag geen les meer.


Later meer......

dinsdag 13 maart 2007

Dag 5: Dinsdag – Leve het elektricien mannetje?

nu met videobeelden; klik in de tekst op Filmpje1 en Filmpje2.

Het weer beschrijven bij opstaan wordt een eentonig verhaal: blauwe lucht en zon. We gaan er dus weer voor, wetend dat dit eigenlijk de grote dag moet worden. Het ontbijt wordt elke keer met wat anders uitgebreid. Nu kwamen er al weer twee witte stokbrood sneetjes met chocolade hazelnootpasta bij. Maar ik heb alle energie nodig die er maar te krijgen is. Half tien weer boven bij Berghaus Nagens. Dat moet lukken. Snel nog even een laatste kop koffie. Tenslotte heeft Patric vanochtend zelf les (die leraren krijgen één keer in de week zelf les) en zou het kunnen zijn, dat hij misschien 5 minuten later is. Dus tijd zat.

Dus meer dan op tijd in het dal bij de banen. Echter nu blijkt dat de ArenaExpress helemaal niet zo express is. Boven liggen er wat banen uit de vaart (Rotterdamse term) en ik wordt verzocht een andere route te kiezen. Lijkt de verkeersinfo wel. Ik geef nog aan dat ik een afspraak heb bij Nagens, echter dan moet ik maar twee stoeltjesliften nemen en een kabelbaan naar de Grauberg en dan een zwarte smalle piste af en dan ben ik ook bij Nagens. Als ik ergens geen trek in heb – zeker zo vóór de warming up – is te beginnen met iets zwarts. Dus ik wacht nog maar even geduldig af. Ten slotte zal dit niet de hele dag zo duren en ik ben goed op tijd. En jawel 10 minuten later kan ik het eerste stuk in ieder geval omhoog. Tot aan Plaun. Dan belt onderweg Patric op, dat de baan naar Nagens er nog steeds uit ligt en dat we maar naar Crap Son Goin moeten gaan. (Heerlijk hè al die retroromaanse termen en woorden).

Daar gaan we (hier links Patric)maar eerst de warming up doen. Ik begrijp wel gelijk dat de gletscher er vandaag niet in zit, omdat de stoeltjeslift naar La Siala er vandaag ook uit ligt. Zal wel iets te maken hebben met die elektricien van gisteren. Die is er natuurlijk schuld aan. We beginnen met een voor mij historisch weitje. Hier heb ik drie jaar geleden na 1,5 (van de 5 geboekte) lesdag er de brui aan gegeven en de toenmalige skileraar naar nog veel hoger oorden gewenst, dan hij ooit geweest was en zonder gedag te zeggen met mijn ski’s over mijn schouder de stoeltjeslift weer terug in het dal genomen. Dat was toen mijn eerste ski ervaring. Lekker om mee te beginnen vandaag, Ondanks de drukte (mede door de mankementen elders in het gebied) gaat het mij redelijk af. De eerste sleeplift daarna is het logische gevolg. Die hadden we nog niet gehad deze vakantie. Daarna alleen nog maar rood. En Patric heeft er ook lol in. Hij heeft bezit genomen van mijn camera en zonder enige uitleg weet hij er al gelijk videobeelden mee te schieten. [Filmpje1 en Filmpje2]. Hij komt al filmend zelfs achter mij aan. Als ik af en toe even stil sta en omhoog kijk waar ik vanaf gekomen ben, dan kan ik wel stellen dat ik weer wat geleerd heb deze vakantie. De sneeuw wordt nu reeds in de ochtend al wat papperig en er ontstaan op de pistes van die heerlijke bergjes. Leuk bij die rode afdalingen. Het kost weer heel veel kracht en energie. En bij de laatste afdaling, de moeilijkste van allen, voel ik dat ik weinig energie meer over heb, Een drietal vallen is het gevolg, maar omdat het zo lekker steil is, is drie maal het opstaan geen probleem, dus die oefening kunnen we in het boekje ook weer wegstrepen. Wel weten mijn ski’s weer de nodige sneeën onder in de pijpen van mijn broek te snijden. Op deze manier gaan de ski broeken wel erg hard. Dit is mijn tweede al, omdat die andere al “leegliep” aan de onderkant door al die sneeën.

De baan naar Nagens doet het weer en ik ga weer naar de rucola en de spaghetti bolognese. We hebben eigenlijk te lang geskied, want het terras zit nu al helemaal vol. Dus eet ik binnen en kan ik ook weer veilig opdrogen. Er wordt bij het eten dan ook weer een liter bijgetankt. Daarna nog maar even verderop een plekje in de zon uitgezocht. Met helm en grote skibril wordt er weinig bruin, dus moet ik het op deze manier wat inhalen. Maar de Piz Buin werkt volgens mij veel te goed, want het gaat me niet snel genoeg. Ik twijfel of ik nog de piste op zal gaan, maar ik ben te moe en daal weer lekker af. Ik heb er al te veel met de motor scooter opgehaald zien worden. Daar wil ik niet bij gaan horen. Maar die hebben misschien niet zo’n fijne warming up als ik gehad. Warming up wordt door mij inmiddels heilig verkaard. Nu nog even de cooling down met Patric bespreken.

Dus vanmiddag wordt het weer een mengeling van terrasje pikken, boekje lezen en Blogje maken en natuurlijk die video’s die Patric gemaakt heeft proberen op YouTube te krijgen, zodat iedereen mijn kunsten kan bewonderen. . Aanwijzingen voor mijn ski techniek zijn uiteraard welkom. Morgen misschien wel meer video’s en wie weet wel de gletscher. Dat ligt helemaal aan het elektricien mannetje. Ciao.


En voor de dames (op verzoek) hier nog een extra foto van Patric:

maandag 12 maart 2007

Dag 4 : Maandag: Het tempo gaat omhoog


Vandaag is het inderdaad even mooi weer als gisteren. Blauwe lucht, geen wolkje te bekennen. Kwart voor acht betreed ik al de ontbijtzaal, wetend dat ik nu om 09:30 al boven op de berg moet zijn in plaats van bij het skiles-bureau. In de ontbijtzaal ontwaar ik ook weer enkele russen. Oude dikke mannen (van mijn leeftijd ) met veel te jonge vrouwen. En op een of een andere manier zijn deze mensen verre van sympathiek. Ze zijn luidruchtig en je verstaat er ook nog eens niets van. Twee oudere dames (ca 65) klagen dat het hotel achteruit gegaan is en dat het niet meer zo is als het geweest is. Dit was voor hen echt de laatste keer en volgende keer wordt het zeker een ander hotel voor hen. Na het ontbijt haal ik nog even het ski-jack van de kamer en begeef mij in de spelonken van het hotel alwaar de verwarmde schoenen en gedroogde ski’s braaf liggen te wachten. Het aandoen van de schoenen wordt in een steeds kortere tijd voltooid en stoer met mijn ski’s op de nek loop ik richting de ArenaExpress, oftewel de kabelbaan, ook wel bakkie genoemd.

De drukte van gisteren is geheel weg en ik kan – nu nog zonder leraar – zo instappen zonder te wachten. Snel kalibreer ik nog even de hoogtemeter in mijn Tissot Touch en “off we go”, de hoogte weer in. Boven aangekomen ben ik zoals gewoonlijk weer wat te vroeg. Dus bel ik nog even snel naar kantoor om Annemarie en Jacqueline nog even een fijne maandag toe te wensen samen met een uitvoerige beschrijving van het weer en de piste omstandigheden. Patric (zonder K blijkt achteraf) meldt zich op tijd en hij draagt mijn ski’s naar de warming up plek. Deze warming up is heftiger dan de dag ervoor; ik vraag mij af of dit een voorbode is voor de les. De achtergrond, dat ik met Patric afgesproken heb bij het Nagens Berghaus is dat hiervandaan alleen een blauwe piste vertrekt. En de eerste bochten is het weer even wennen. Echter het tempo ligt duidelijk hoger en omdat er haast niemand op de piste is gaan we trachten te carven. Nou dat gaat gelijk fout en lig dan ook weer met mijn snoet in de sneeuw. Maar dankzij het opwarmen dus geen ellende verder.

We gaan vandaag een mengeling van blauw en rood doen met de nodige oefeningen daarbij. Blauw om de techniek te perfectioneren en rood om meer vertrouwd te raken. En OK we hebben weer nieuwe dingen gedaan. Zo ben ik over een smal stuk “im Flug” zonder ongelukken naar benenden gekomen (zonder angst, echt waar), heb ik achteruit “im Flug” geskied en zelfs ook achteruit “gerutscht”. Het wordt nog eens wat met die Van Dongen. Alleen hebben we ook drie keer de oefening opstaan zonder ski’s uit te doen geoefend en die lukte uiteindelijk maar één keer, dus die komt deze week waarschijnlijk nog een aantal keren terug. Lange nieuwe rode pistes vallen mij vandaag ten deel, want hij wil morgen de gletscher op. Het kost weer heel veel energie en al mij kleren zijn dan ook aan het einde van de ochtend doorweekt. We eten samen en na de lunch gaat hij weer vliegen en ik besluit dat het toch weer mooi geweest is met het skiën vandaag. Morgen de gletscher, oh my God!


In de middag ga ik weer met de 400D op stap en besluit – ik heb tenslotte een ski kaart voor het hele gebied – maar eens even twee stoeltjesliften en een kabelbaan te nemen, die mij naar 2.700 meter brengt. Niet alleen word je op deze hoogte veel sneller bruin, maar kan je ook mooie foto’s nemen. Het laatste stuk met de gondel wordt nog een leuke. Halverwege wordt gestopt, omdat een elektricien in een van de masten zit en die moet worden opgehaald. Die stapt dus vanaf de mast zo de gondel in. Lekker zo de deur even open en trucken om exact voor die man uit te komen. Maar gelukkig loopt alles goed af, waarschijnlijk hebben ze het meer gedaan. Ik was blij dat de boel ook zo weer op gang kwam. Zal ook wel goed betalen denk ik zo. Na een kwartier op deze hoogte daal ik weer af en ga nog even het dorp in. Twee nieuwe ski pullis, omdat met deze transpiratie ik er aan drie niet genoeg heb deze vakantie. En nog even naar de COOP om wat lekkers voor de dames in Gilze uit te zoeken. Mijn diner tafel staat om 18:30 weer gereed. Genoeg tijd om mijn BLog te maken en de foto’s te bekijken, terwijl alle elektrische apparaten weer aan de Zwitserse stroom liggen. Waarschijnlijk hier ter plaatse als witte energie opgewekt. Langzamerhand worden de nodige rode lichtjes groen, ten teken, dat deze energie ook smaakt en voldoende geweest is voor vandaag. Dat geldt ook voor dit verhaal. Morgen een relaas – en ik hoop mooie foto’s – van de gletscher. Gruzi mit einand.