Dag 7 : Donderdag: Gletscher – Het zit allemaal tussen de oren.

Ik weet het. Het is afgezaagd en saai : het weer is wederom prachtig! Het is vandaag de laatste lesdag. De gletscher was reeds enkele keren uitgesteld, maar nu is er geen ontkomen meer aan. We doen de warming up oefeningen op onze inmiddels te dromen afspreekplaats. Maar in plaats van de blauwe piste te nemen naar de volgende lift, weet Patric toch nog een rode te vinden. Aan de anders kant van het restaurant begint een rode met hetzelfde eindpunt als de blauwe. En in het kader: “Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan” volg ik gedwee, terwijl Patric nog roept: “Keine blauen mehr!”. Ik wil nog roepen: “Nach heute keine Patric mehr”, maar dat lijkt mij niet verstandig. Ten slotte moet ik met hem nog de grote berg op, ook wel Vorab Gletscher genaamd. Ik ben duidelijk wat stiller vandaag en kijk vanuit de stoeltjeslift naar de verte, waar ik zie dat vandaag ook weer de sleepliften op de gletscher open zijn. Als het maar een beetje waait (en dat doet het regelmatig op 3.000 meter) dan gaan de liften dicht. Maar geen elektricienmannetje dat mij nog kan helpen vandaag. Het moment komt steeds dichter bij.

Op de hoogte zijn er geen blauwen meer. Via een rode naar La Siala en dan via een knalrode naar de Vorab Gletscher. Knalrood, omdat ik weet dat er een smal stuk aan komt zetten. Ik rem met alle kracht op het smalle wat steile stuk. Afgrond rechts. Waar zijn die vangnetten die ik altijd op TV zie? En die Zwitsers die de boel aanmoedigen en “Hoi Hoi Hoi” roepen zijn ook in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga maar Im Flug naar beneden, maar voel weer eens eens een spier in mijn linker bovenbeen, waarvan ik het bestaan niet eens wist. De snelheid gaat niet echt naar beneden, maar de richting blijft goed en wat hobbels aan het einde en we staan een het begin van de sleeplift. We hebben de keuze tussen de linker en de rechter. Als we de linker nemen, dan gaan we rechts van de lift naar beneden (en die is eenvoudiger), maar Patric geeft aan dat we andere moeten nemen. Die is veel mooier. Als we onderweg gaan (zo’n dikke 10 minuten omhoog) dan komt pas het echte verhaal. De door ons gekozen piste staat te boek als rood, maar is boven eigenlijk wel heel zwart en onder blauw. Dat had hij er niet bij verteld. En de kramp in mijn voeten en benen van het staan in de sleeplift wordt alleen maar erger. Dan zie ik ook nog eens de reddingshelikopter boven mij cirkelen als een gier die wacht tot zijn prooi zich niet meer kan verdedigen. Maar voordat de afdaling kan worden aangevangen moet er eerst uitgestapt worden. Het is zo’n sleeplift waar je met z’n tweeën in kan en ik sta gelukkig rechts; we moeten namelijk na het uitstappen direct naar rechts. Gelukkig gaat dan goed en nu maar even een plat plekje opzoeken. Jammer die worden hier niet verkocht

Gelukkig weet ik mijn evenwicht te bewaren en geniet van het uitzicht en de ijle lucht. Ik haal Patric over om nog eerst wat foto’s te nemen om de definitieve executie nog even uit te stellen. Maar dan moet het echt gaan gebeuren en dan blijkt het allemaal tussen de oren te zitten. Alles wat ik geleerd heb deze week ben ik vergeten. Ik rutsch eerst nog wat vriendelijk naar beneden, maar moet dan de eerste bocht gaan draaien. Natuurlijk geen gewicht in het dal, maar angstig richting de berg met een val als gevolg. Een van mijn ski’s raakt uit en lijkt op zijn kant alvast vooruit te gaan. Door een snelle actie van Patric wordt die nog net onderschept en ik mag het weer proberen. Opstaan op zo’n steil stuk is verre van problematisch. Elk nadeel heeft zijn voordeel blijkt ook weer hier. Dus daar gaan we weer en ik hoor Patric weer roepen: “Stöcke einsetzen” en herinnert me weer aan de eerder deze week bijgebrachte dingen. Dan blijkt het ook op deze hoogte met deze hellingshoek ook allemaal zo op dezelfde manier te werken en stoer draai ik langzaam maar zeker mijn bochten. Halverwege wordt de piste een stuk eenvoudiger en swingend wordt het restant afgelegd. We gaan nog een keer want het is nog lang geen 11:30. Dat wordt nog minstens 2 afdalingen. Boven aangekomen voor de tweede afdaling besluit Patric dat ik in zijn spoor moet blijven. Ik moet ook leren kleine bochten te nemen ook als het heel steil is. Hij heeft gelijk, maar op deze laatste dag vond ik eigenlijk al dat al mijn leerdoelen meer dan gehaald waren. En wie was ook alweer de baas op de piste. Vandaag blijkt dat Patric te zijn. Volgend jaar moet ik sowieso zwarte pisten gaan oefenen volgens hem en dat heeft hij ook in mijn Skiheft bijgeschreven. Eerst maar weer even een val en wel zodanig, dat ik minstens 50 meter van de gitzwarte piste op een heel eenvoudige manier afleg (op mijn buik namelijk). Ik sta weer op (en zo gemakkelijk) en ga achter Patric aan. Het blijkt allemaal te kunnen en ik voel enige trots, maar wil zeker niet overmoedig worden. Na de derde afdaling nemen we afscheid en hij daalt verder het dal in en ik ga eerst maar eens kijken hoe hier de keuken in elkaar steekt.

Na de lunch (zonder rucola, maar wel met spaghetti bolognese) begeef ik mij stoer weer naar de liften. Nu dan maar die linker lift voor de gemakkelijkere weg naar beneden. Maar boven aangekomen ziet het er helemaal niet eenvoudiger uit. Ik heb spijt van mijn keuze beneden voor de linker lift. Deze piste is een stuk smaller en dit vind ik helemaal niet leuk. Drie vallen vallen mij ten deel en daarna weet ik mij weer wat te herpakken. Deze afdaling moet ik maar snel vergeten. Dan om de dag af te sluiten nog maar een keer de bekende afdaling. Ja natuurlijk en met slechts één val kom ik netjes beneden. Nu de “snelweg”, de blauwe 30 naar Nagens en tevreden terug naar huis. Nog steeds geen internet en ’s avonds krijg ik zelfs telefoontjes of alles nog wel goed met me is. Het blijkt dat ik een groot aantal trouwe lezers heb vergaard, waarvan sommige dachten dat ik in een ravijn lag of zo. Ook hier zien we weer terug: Internet wordt steeds belangrijker! Ciao, Peter.