Dag 4 : Maandag: Het tempo gaat omhoog

Vandaag is het inderdaad even mooi weer als gisteren. Blauwe lucht, geen wolkje te bekennen. Kwart voor acht betreed ik al de ontbijtzaal, wetend dat ik nu om 09:30 al boven op de berg moet zijn in plaats van bij het skiles-bureau. In de ontbijtzaal ontwaar ik ook weer enkele russen. Oude dikke mannen (van mijn leeftijd ) met veel te jonge vrouwen. En op een of een andere manier zijn deze mensen verre van sympathiek. Ze zijn luidruchtig en je verstaat er ook nog eens niets van. Twee oudere dames (ca 65) klagen dat het hotel achteruit gegaan is en dat het niet meer zo is als het geweest is. Dit was voor hen echt de laatste keer en volgende keer wordt het zeker een ander hotel voor hen. Na het ontbijt haal ik nog even het ski-jack van de kamer en begeef mij in de spelonken van het hotel alwaar de verwarmde schoenen en gedroogde ski’s braaf liggen te wachten. Het aandoen van de schoenen wordt in een steeds kortere tijd voltooid en stoer met mijn ski’s op de nek loop ik richting de ArenaExpress, oftewel de kabelbaan, ook wel bakkie genoemd.

De drukte van gisteren is geheel weg en ik kan – nu nog zonder leraar – zo instappen zonder te wachten. Snel kalibreer ik nog even de hoogtemeter in mijn Tissot Touch en “off we go”, de hoogte weer in. Boven aangekomen ben ik zoals gewoonlijk weer wat te vroeg. Dus bel ik nog even snel naar kantoor om Annemarie en Jacqueline nog even een fijne maandag toe te wensen samen met een uitvoerige beschrijving van het weer en de piste omstandigheden. Patric (zonder K blijkt achteraf) meldt zich op tijd en hij draagt mijn ski’s naar de warming up plek. Deze warming up is heftiger dan de dag ervoor; ik vraag mij af of dit een voorbode is voor de les. De achtergrond, dat ik met Patric afgesproken heb bij het Nagens Berghaus is dat hiervandaan alleen een blauwe piste vertrekt. En de eerste bochten is het weer even wennen. Echter het tempo ligt duidelijk hoger en omdat er haast niemand op de piste is gaan we trachten te carven. Nou dat gaat gelijk fout en lig dan ook weer met mijn snoet in de sneeuw. Maar dankzij het opwarmen dus geen ellende verder.

We gaan vandaag een mengeling van blauw en rood doen met de nodige oefeningen daarbij. Blauw om de techniek te perfectioneren en rood om meer vertrouwd te raken. En OK we hebben weer nieuwe dingen gedaan. Zo ben ik over een smal stuk “im Flug” zonder ongelukken naar benenden gekomen (zonder angst, echt waar), heb ik achteruit “im Flug” geskied en zelfs ook achteruit “gerutscht”. Het wordt nog eens wat met die Van Dongen. Alleen hebben we ook drie keer de oefening opstaan zonder ski’s uit te doen geoefend en die lukte uiteindelijk maar één keer, dus die komt deze week waarschijnlijk nog een aantal keren terug. Lange nieuwe rode pistes vallen mij vandaag ten deel, want hij wil morgen de gletscher op. Het kost weer heel veel energie en al mij kleren zijn dan ook aan het einde van de ochtend doorweekt. We eten samen en na de lunch gaat hij weer vliegen en ik besluit dat het toch weer mooi geweest is met het skiën vandaag. Morgen de gletscher, oh my God!

In de middag ga ik weer met de 400D op stap en besluit – ik heb tenslotte een ski kaart voor het hele gebied – maar eens even twee stoeltjesliften en een kabelbaan te nemen, die mij naar 2.700 meter brengt. Niet alleen word je op deze hoogte veel sneller bruin, maar kan je ook mooie foto’s nemen. Het laatste stuk met de gondel wordt nog een leuke. Halverwege wordt gestopt, omdat een elektricien in een van de masten zit en die moet worden opgehaald. Die stapt dus vanaf de mast zo de gondel in. Lekker zo de deur even open en trucken om exact voor die man uit te komen. Maar gelukkig loopt alles goed af, waarschijnlijk hebben ze het meer gedaan. Ik was blij dat de boel ook zo weer op gang kwam. Zal ook wel goed betalen denk ik zo. Na een kwartier op deze hoogte daal ik weer af en ga nog even het dorp in. Twee nieuwe ski pullis, omdat met deze transpiratie ik er aan drie niet genoeg heb deze vakantie. En nog even naar de COOP om wat lekkers voor de dames in Gilze uit te zoeken. Mijn diner tafel staat om 18:30 weer gereed. Genoeg tijd om mijn BLog te maken en de foto’s te bekijken, terwijl alle elektrische apparaten weer aan de Zwitserse stroom liggen. Waarschijnlijk hier ter plaatse als witte energie opgewekt. Langzamerhand worden de nodige rode lichtjes groen, ten teken, dat deze energie ook smaakt en voldoende geweest is voor vandaag. Dat geldt ook voor dit verhaal. Morgen een relaas – en ik hoop mooie foto’s – van de gletscher. Gruzi mit einand.