Dag 3 – Zondag: De verslaving is er weer.

Vandaag word ik gewekt met de fel schijnende zon en een stralend blauwe hemel. Volgens de site van Flims kan men vandaag Die Neuschnee geniessen. Wat er gisteren gevallen is, is vanochtend mooi opgepoetst. Ook nog wel een knal gehoord vanuit de badkamer en dus worden er weer wat kleine lawines gecontroleerd op gang geholpen. Het belooft een mooie dag te worden. Maar de sneeuw heeft het dal verder nog niet veranderd en er is nog steeds geen dalafdaling mogelijk. Nu ligt dat ook nog niet binnen mijn mogelijkheden, maar toch. Hele stukken blijven groen.

Om 09:30 verzamelen bij de kantoortje van de skischool, direct naast het dalstation van de kabelbaan. Ik ben er wat te vroeg en neem nog plaats op de bank terwijl ik verschillende leraren langs zie komen. De ene mot ik wel en andere mot ik niet (hoe bedoel je vooroordeel). Ik wacht rustig af wat mij toebedeeld wordt. Het blijkt Patrick te zijn (what’s in a name? het is niet anders, hij had ook Frank kunnen heten , dat was erger geweest) en hij is erg aardig. “You’re the boss” geeft hij aan en ik voel me weer op mijn gemak (het is hier net zoals op kantoor). Gelukkig voegt hij ook de daad bij het woord, want hij wil heel ergens anders heen dan ik, dus gaan we toch daar heen waar ik wil. Ik bepaal vandaag wat we wel en niet doen. Echter de warming up ontkom ik niet aan, maar die is ook wel goed. Er zit dan bloed in al die spieren die je gaat gebruiken en bij een ongeluk is de schade dan veel beperkter. Maar vervolgens wisselen we gewoon lekker skiën af met oefeningen. Zo leer ik mijn stokken te gebruiken (ik begreep al niet waarvoor ik die steeds bij me had anders dan om je bindingen mee los te maken) en gaan we vliegtuigje spelen door met mijn armen wijd en stokken in het midden beet de ene na de andere bocht te draaien. Heerlijk weer die vertrouwde blauwe piste van gisteren, maar nu gaat die veel anders. Ik moet ineens meer mijn lichaam gebruiken. Het kost in ieder geval veel minder moeite dan de dag ervoor en het gaat veel beter. Wat zo’n skileraar niet kan doen in korte tijd.

Patrick is erg tevreden en we besluiten samen de moeilijkheidsgraad te verhogen. Na blauw komt rood en dat moet dan maar ook zo zijn. Gelukkig heb ik de keuze van de afdaling en moeten we met de stoelverwarmde 8 personen sessellift mee naar Muta Rodunda. Grote rijen voor de ingang, echter skileraren en hun kroost hebben een aparte ingang en ik sta dan ook gelijk vooraan. Heerlijk zo’n stoeltjeslift met dit weer. Op die hoogte maak ik nog even wat foto’s en laat mij in vol ornaat aan de SD kaart toevertrouwen. Enig uitstel van executie zo lijkt het, maar niets is minder waar. Ik heb er zin in en wil graag van die rote ab. Halverwege geeft Patrick nog een blauw alternatief aan, maar voegt tegelijkertijd er weer aan toe dat ik het voor het zeggen heb, dus ik blijf bij rood. En daar gaan we dan. In het begin nog wat grote bochten maar allengs worden de bochten kleiner en wordt de snelheid opgevoerd. “Wie eine Rakete” zo zei Patrick later. Het gevoel waar ik vorig jaar mee eindigde is weer helemaal terug en de rest van de week kunnen we nieuwe dingen gaan leren. Halverwege de week gaan we zelfs de Vorab Gletscher op en dan is het skiën op meer dan 3.000 meter. Ik kijk er al naar uit.

Die Muta Rodunda doen we nog twee keer en Patrick weet er zelfs nog wat nieuwe oefeningen in op te nemen, maar als ik dan bij mijn snelle stuk ben vlieg ik er weer vandoor, voordat hij weer andere ideeën heeft. Dan is het tijd. Ik nodig Patrick uit voor de lunch, maar hij gaat vandaag vliegen. De omstandigheden zijn te goed om niet met de parachute naar beneden te gaan dus hij wil geen tijd verliezen. Geeft verder niets. Ik ga lekker warm eten in Berghaus Nagens. Met behulp van helm en handschoenen reserveer ik een plek en ga vervolgens de zelfbediening in. Spaghetti Bolognese met een groot bord salade. Die salade wordt per gram afgerekend, dus wordt het schaaltje afgeladen met rocula (want dat weegt bijna niks) en een beetje tomaat, komkommer en paprika om het af te maken. Daarbij een halve liter Apfelschoirle, oftewel een mengeling van appelsap en spa rood. Heerlijk ontspannen en genieten van de zon. Uiteraard heb ik de factor 15 in de Himalaya getestte Piz Buin op mijn gezicht zitten, want de zon is erg warm. Mijn benen en vooral mijn knieën voel ik wel na deze inspannende ochtend en ik vind het wijs om vandaag niet de boel over de top te trekken en besluit daarom mij door het bakkie weer naar beneden te laten brengen, hoewel de piste toch al erg aan me begint te trekken. De verslaving is weer compleet. Maar morgen is er weer een dag en het weer wordt minstens even mooi, dus nu niet meteen alles willen doen, maar nog wat bewaren. Is het spreekwoord niet : “Uitstel verhoogt het genot?” Daar gaan we dan maar van uit. Kan ik vanmiddag nog lekker lezen op een terras, het dorp door en wat fotograferen met mijn 400D, mijn weblogje maken en die kaarten van gisteren schrijven. Ik begin mijn draai al weer helemaal te vinden. Ik zou dit wel weken vol kunnen houden. Morgen uiteraard weer een relaas.