Dag 2 – Zaterdag: De eerste schreden

Uitstel is niet langer mogelijk. Het moment dat ik echt weer die bochtjes moet gaan draaien komt steeds dichter bij en is niet meer af te wenden. Gisteren aan de skischool voor les en skipas een godsvermogen afgedragen, dus nu moet het echt gebeuren. Maar eerst even het ontbijt na een nachtrust van 10 (!) uur. Sober, maar lekker en eigenlijk alles wat ik nodig had; ik kon alleen de eieren niet vinden. Na het ontbijt ga ik eerst maar eens kijken waar ik straks de ski’s – die nu nog in de auto liggen – mag gaan stallen. In mijn ontdekkingstocht door het pand doe ik de beste ontdekking van vandaag. Ik zie een kastje dat duidelijk als modem door het leven gaat, gezellig met vele ledjes flikkerend en geflankeerd door een Linksys kastje met twee antennes erop. Dit riekt naar een draadloze internettoegang. Zonder te twijfelen breng ik mijn HTC TyTN in stelling (die tot op dat moment alleen nog maar over het UMTS geraasd was) en merk dat ik een WEB sleutel moet ingeven. Dat is nu jammer, maar dan toch maar weer even gelijk terug naar de receptie. Die geeft mij zonder blikken of blozen het wachtwoord en voor de rest van de week is gratis internet een feit en kan ik in ieder geval mijn BLog netjes bijhouden en ook nog enige foto’s uploaden.

Het sneeuwt al sinds ik wakker geworden ben en dat belooft wat voor boven op de berg. De schoenen en ski’s worden uit de auto gehaald en het hele tenue wordt aangetrokken. Ik begrijp niet, dat ik boven op de berg, voordat ik ga skiën, eigenlijk nog warming up oefeningen moet doen. Het hele pak aantrekken inclusief schoenen is al een wedstrijd op zich, waarbij alle spieren aan bod komen. Gelukkig is de kabelbaan omhoog tegenover het hotel, dus ik hoef niet ver en kan na het instappen ongeveer 20 minuten blijven zitten. De uitrust wordt gewaardeerd. Het lijkt steeds harder te gaan sneeuwen en het zicht is niet al te best door sneeuw en mist. Het wordt echt leuk voor zo’n amateur als ik. Ik ben blij, dat ik nog geen les heb en redelijk in de anonimiteit als een echte beginner nog even mag aankloten (excusez le mot).

Inmiddels boven aan gekomen. De ski’s gaan nu echt onder. Het kost de eerste keer nog wel 4 pogingen om ze aan te klikken, aangezien de boel weer niet recht ligt. Maar uiteindelijk ben ik klaar voor de start over de door mij zorgvuldig uitgekozen blauwe piste. Een heerlijk brede piste, die ik eerst over gehele breedte op mijn gemak oversteek, terwijl ik weet dat de eerste bocht toch echt aanstaande is. Onafwendbaar manoeuvreer ik naar de rand van de piste en hou net voor het einde nog even stil. Even kijken of er verder niet iemand in de buurt is, die ik eventueel omver zou kunnen skiën als ik het allemaal niet meer in de hand heb. En daar gaan we dan. Bochie naar links, druk op de rechter ski, lichaam wat naar voren. En zo ja het lukt, dus nu maar weer de piste helemaal naar de andere kant oversteken. Je moet dan ook niet gelijk te veel willen dacht ik zo. En bochie naar rechts lukt ook zo maar. Het zelfvertrouwen groeit snel, en we gooien er gelijk maar wat bochten tegenaan. Echter de eerst val is het gevolg. Oh ja, opstaan. Dat was ook zo’n oefening tijdens de eerste cursus, die ik nooit goed heb gevolgd. Opstaan wilde ik niet leren, omdat ik het gevoel had dat ik dan eerder zou vallen. In het kader als u niet op kunt staan zult u ook minder vallen. Echter zonder mijn ski’s uit te trekken kom ik weer op de been en ik vervolg mijn afdaling. Drie vallen en minstens zo veel rustmomenten later kom ik aan bij de plaats waar ik het gondeltje (door mij ook wel bakkie genaamd) weer in mag. Uitgeput neem ik plaats en twijfel nog even of de richting (omhoog) wel de goede is. Stoer stap ik boven weer uit. Druk mijn borst tegen de elektronica van de uitgang, zodat mijn skipas in mijn LIBOZA (militaire term voor Linker Boven Zak), de tourniquet weer open kan doen laten gaan. Tweede poging voor een nette afdaling. En nu inderdaad zonder vallen, maar wel met de nodige rustjes. Zo ineens ongetraind op 2.200 meter is wel wat en blijkt heel veel energie te kosten. Na de derde afdaling eerst maar even wat drinken om bij te komen en hoewel het vriest op deze hoogte blijkt mijn skipulli haast doorweekt te zijn. Goed voor de lijn stel ik vast. Na deze break nog 3 keer naar beneden en weer omhoog met wisselend succes. Het vallen is nog geen verleden tijd. Na deze drie afdalingen besluit ik dat ik – nagenoeg geheel uitgeput – het skiën vandaag voor gezien hou. Het bakkie brengt me weer naar beneden.

Ik eet beneden wat en loop nog wat door het dorp. Toch maar ouderwets wat kaarten versturen en even de COOP in om daar wat chocolade te bemachtigen. De tafel voor 18:30 is weer besteld. Het eten is goed in het restaurant (behorend bij het hotel) en de wijnen ook alleen zonder al te veel poespas zit je zo even voor 95 Zwitserse franken weg te knauwen. Tegenwaarde in Euro ca € 60. De rest van de middag wordt gebruikt om wat uit te rusten, want morgen begint het echte werk. Onder leiding van een (niet al te strenge hoop ik) man of vrouw in een oranje pak – ook wel skileraar genoemd – moet ik mijn echte kunsten gaan vertonen en zal hij of zij proberen mij weer op een hoger plan neer te gaan zetten. Ik ben al blij als ik het niveau van vorig jaar evenaar. In ieder geval wordt het morgen mooi weer en moet ik ook nog even de zonnebrand ergens gaan scoren. Morgen dus mooiere foto’s neem ik aan. Keep in touch.